گفتمان پس از انقلاب با محور و گفتمان قبل از انقلاب در تضاد و تعارض بوده و در همان راستا تصویر کاملاً متفاوتی را برای جامعه جهانی از کشور ایران به وجود آورده است. تحول به وجود آمده در این گفتمان بیش از هر چیز به علت حضور عامل فرهنگی دینی بوده است که بدون شک می توان تحول فرهنگی، دینی در سیاست خارجی را مهم ترین ویژگی گفتمان ایرانی پس از انقلاب دانست. درواقع بعد از انقلاب اسلامی تا امروز پیوند ایدئولوژی با واقع گرایی و آرمان گرایی، سیاست خارجی ایران را شکل داده است. کتاب حاضر سعی دارد به بررسی چرخه آرمان گرایی و واقع گرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و تأثیر آن بر منافع ملی بپردازد.