معرفی کتاب دیوان اشعار رهی معیری اثر رضوانه افراسیابی

کتابعمومیادبیاتشعرشعر ایران

دیوان اشعار رهی معیری

رضوانه افراسیابی و 1 نفر دیگر

4.0

17 نفر |

3 یادداشت

با انتخاب ستاره‌ها به این کتاب امتیاز دهید.

در حال خواندن

خوانده‌ام

خواهم خواند

ناشر

سایه نیما

شابک

9789649559001

تعداد صفحات

256

تاریخ انتشار

1391/2/2

توضیحات

این توضیحات مربوط به نسخۀ دیگری از این کتاب است.

محمد حسن (بیوک) معیری در دهم اردبیهشت 1288 خورشیدی در تهران، متولد شد. پدرش قبل از تولد «رهی» درگذشته بود. «رهی معیری» تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد. آنگاه وارد خدمت دولتی شد و در مشاغلی چند خدمت کرد. از سال 1322 به ریاست کل انتشارات و تبلیغات وزارت پیشه و هنر (بعدا وزارت صنایع) منصوب گردید. پس از بازنشستگی در کتابخانه سلطنتی اشتغال داشت.
رهی از اوان کودکی به شعر و موسیقی و نقاشی دلبستگی فراوان داشت و در این هنرها بهره ای بسزا یافت. هفده سال بیش نداشت که اولین رباعی خود را سرود: کاش امشبم آن شمع طرب می آمد/وین روز مفارقت به شب می آمد/آن لب که چو جان ماست دور از لب ماست/ای کاش که جان ما به لب می آمد.
در آغاز شاعری، در انجمن ادبی حکیم نظامی که به ریاست وحید دستگردی تشکیل می شد شرکت جست و از اعضای مؤثر و فعال آن بود و نیز در انجمن ادبی فرهنگستان از اعضای مؤسس و برجسته آن به شمار می رفت. وی همچنین در انجمن موسیقی ایران عضویت داشت. اشعار رهی در بیشتر روزنامه ها و مجلات ادبی نشر یافت و آثار سیاسی، فکاهی و انتقادی او در روزنامه باباشمل و مجله تهران مصور چاپ می شد. در شعرهای فکاهی و انتقادی از نام مستعار «زاغچه»، «شاه پریون»، «گوشه گیر» و «حق گو» استفاده می کرد. رهی معیری که در سال 1347 خورشیدی در تهران طی یک بیماری که تاب و توان از وی گرفته بود در 59 سالگی درگذشت. وی در گورستان ظهیرالدوله شمیران مدفون گردیده است.

بریدۀ کتاب‌های مرتبط به دیوان اشعار رهی معیری

دیروز

4.0

صفحۀ 150

از سبک روحی ، گران آیم به طبع روزگار در سرای اهل ماتم ، خنده مستانه ام!

ملیکا

6 روز پیش

دیوان رهی معیری

محمدحسن معیری

4.0

صفحۀ 70

دریاب، که ایام گل و صبح جوانی چون برق کند جلوه و چون باد گریزد شادی کن اگر طالب آسایش خویشی که آسودگی از خاطر ناشاد گریزد غم در دل روشن نزد خیمه ی اندوه چون بوم، که از خانه آباد گریزد

زین شین

1402/3/14

دیوان کامل رهی معیری (سایه عمر - آزاده): غزلیات - غزلهای ناتمام - قطعه - تغزل و قصیده مثنوی - رباعیات - تک بیتی - ترانه ها

حسن چابک

4.0

صفحۀ 1

گه شکایت از گلی گه شکوه از خاری کنم من نه آن رندم که غیر از عاشقی کاری کنم هر زمان بی‌روی ماهی همدم آهی شوم هر نفس با یاد یاری نالهٔ زاری کنم حلقه‌های موج بینم نقش گیسویی کشم خنده‌های صبح بینم یاد رخساری کنم گر سر یاری بود بخت نگونسار مرا عاشقی‌ها با سر زلف نگونساری کنم باز نشناسد مرا از سایه چشم رهگذار تکیه چون از ناتوانی‌ها به دیواری کنم درد خود را می‌برد از یاد گر من قصه‌ای از دل سرگشته با صید گرفتاری کنم نیست با ما لاله و گل را سر الفت رهی می‌روم تا آشیان در سایهٔ خاری کنم

- فریماه کریم‌زاده -

1404/2/1

دیوان رهی معیری

محمدحسن معیری

4.0

صفحۀ 40

ماییم و سینه‌ای که بود آشیان آه ماییم و دیده‌ای که بود آشنای اشک

یادداشت‌ها

کاهوی سبز ؛

دیروز

این یادداشت مربوط به نسخۀ دیگری از این کتاب است.

          هفتمین کتاب از چالش تیر ماه: کتاب شعر
بنده تا قبل از این کتاب فقط توی کتابای مدرسه اشعارشونو دیده بودم پس تصور زیادی نداشتم ولی خوندنش جالب بود مخصوصه قسمت قطعه ها !
البته بعضی از شعر ها مثل خلقت زن اذیت کننده بود ولی خب.

سالک

1400/2/5

این یادداشت مربوط به نسخۀ دیگری از این کتاب است.

          بخش عمده ترانه های ماندگار موسیقی ایرانی،مدیون ترانه ها و غزلیات رهی معیری است،در واقع نام رهی،با موسیقی دستگاهی ایران،گره خورده و جزیی جدایی ناپذیر محسوب میشود.
ارتباط و موانست و مجالست و مراوده او با آهنگسازان و نوازندگان و خوانندگان،دهه  سی و چهل شمسی،و همکاری او در برنامه گلها و رادیو،همه و همه،از رهی،شاعری خوش قریحه و موسیقی شناس ساخته است.
اشعار رهی،به شدت تحت تأثیر شیخ اجل سعدی،است و روانی غزلیات او و ترانه هایش،ناخودآگاه،انسان را به یاد اشعار سعدی می اندازد.
شد خزان،جوانی،پریشان کن سر زلف سیاهت و......
از ترانه ها و تصنیف های ایشان محسوب میشود.
نکته ای که تاسف بار و غم انگیز است،عمر کوتاه رهی معیری است،او زمانی که به اوج پختگی رسیده بود،بر اثر سرطان،در سال ۱۳۴۷ زمانی که فقط ۵۹ سال داشت،روی در نقاب خاک کشید و موسیقی ایرانی،ترانه سرایی بزرگ را از دست داد.

آیدین هجرتی

1403/12/1

این یادداشت مربوط به نسخۀ دیگری از این کتاب است.

          بیش از چهل بار کامل این دیوان را مطالعه کردم و از قلم عجیب و شیوای رهی معیری که ترکیبی خاص از سبک عراقی و هندی به شیوه ی مختص خود اوست لذت برده و گاها اشک ریخته ام.