این رساله به بحث و بررسی روابط فرهنگی و آداب دیپلماسی در شاهنامه فردوسی می ‎           پردازد. از آنجا که تلاش برای کاربرد علوم انسانی از اولیت ‎           های پژوهشگران و ادبیات ‎           شناسان عصر کنونی است، بنابراین درک این ضرورت و شناخت جایگاه و اهمیّت دیپلماسی در بهبود وضعیت و موقعیت کشورها بسیار مؤثر است. بر اساس نظریه ‎           های دانشمندان علوم سیاسی و روابط بین ‎           المللی بهره ‎           گیری از ابزار دیپلماسی از عناصر قدرتمند کارگزاران سیاسی کشورها محسوب می ‎           شود و از آن به عنوان اهرم سیاست خارجی در کنار سایر ابزارهای قدرت از جمله نیروی نظامی، فرهنگ و اقتصاد استفاده قرار می ‎           شود.