چه قصه ها که نمی گفتی مرجانه...چه خوابایی که نمی دیدی...یادته؟
همیشه توی کابوسات می دیدی که یه پری نیمه جونو خاک میکنن.
اون وقت مدام دستش از کفش میزنه بیرون و سنگ قبرش روی هم جا نمیشه.بعد پریه میره توی خواب زن های شهرو بهشون پیغوم میده که:آهای این سنگو بردارین..دارم این زیر خفه میشم...من هنوزم یه ذره جون واسم مونده.
شاید من هم اومدم توی خوابت و دونستی که اینجا نمی تونم درست و حسابی نفس بکشم.
حتما به خاطر همینه که بعد از این همه سال برگشتی 
آره...گلابت اینجاست.