منوچهری دامغانی شاعر نام آور قرن پنجم هجری، از جمله شاعرانی است که در حوزه ادبیات به عنوان شاعر طبیعت و مبدع مسمط از وی نام برده می شود. مسمط یکی از قالب های شعر فارسی است که در این قالب منوچهری توانست ابیاتی را که مسجع و چهارخانه بودند توسعه دهد و به صورت مسمط درآورد. با مطالعه دیوان این شاعر با صحنه ای روبرو می شویم که سراسر شادی و سرور است و این صحنه به ندرت در دیوان اشعار دیگر شاعران دیده می شود. در کتاب حاضر آرایه های بدیعی در دیوان منوچهری مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.