گسترش جغرافیایی کشورهای فراملی منجر به افزایش تجارت جهانی شده و پدیده جدید «تولید جهانی»را به وجود آورده است؛اما کشور ما،شاید به دلیل دارا بودن درآمدهای سرشار نفتی،نیاز به حرکت جدی در راستای جهانی شدن را ضروری نمی دانست و با ادامه سیاست درون نگر،و به دلیل نگرانی از عدم موفقیت در صحنه بین المللی،بسیار دیرتر از هماوردان خود به فکر ورود به صحنه بین المللی افتاد.در حالی که کشورهای دیگر چون کره جنوبی،چین،برزیل،مکزیک،و...به سرعت رقابت کردن را می آموختند،کشور ما در بحث مزایا و معایب رقابت پذیری درگیر ماند و هنوز هم محیط های دانشگاهی ما به صورت جدی وارد این بحث نشده اند.
امروزه جهانی شدن پدیده ای همه گیر شده است.بیش از 173 کشور به سازمان تجارت جهانی پیوسته اند.یا در حال پیوستن هستند.ما نیز به خاطر ضرورت گسترش صادرات غیر نفتی کشورمان،راهی جز پیوستن به این مجموعه را نداریم،زیرا در آمدهای نفت به سرعت رو به کاهش است.
برای ورود به صحنه بین المللی،باید ابتدا به شناخت موقعیت های خود در جهان بپردازیم و این تمرین را به صورت سیستماتیک و هرچه زودتر شروع کنیم.هرچه تلاش فکری و تجربی سازمان یافته تر و علمی تر صورت پذیرد،امکان موفقیت هم بیشتر خواهد بود.