نویسنده در این کتاب، سعی دارد دوازده غزل نخست دیوان حافظ را به عنوان کلام عرفانی بازشناسی کند و دریابد که منظور خواجة شیراز از الفاظ و تعابیر و تشبیهات و کنایات و استعارات چه بوده و چه برداشتی می توان از آن اشعار به دست آورد که سازگار با احوال شخصیتی و دورة تاریخی شاعر باشد. وی بدین منظور، ضمن ارائة معانی ادبی واژه ها و ترکیبات هر بیت، نخست معنای کلی بیت را بیان کرده و سپس به توضیح مضمون های پنهان و تلویحات بیت پرداخته است. همچنین مقدمة مفصل نویسنده دربارة زندگی و زمانة حافظ در صفحات آغازین کتاب، کمک بسیاری به درک منظورها و مقصودهای حافظ شیرازی از اشعارش می کند.