هنرمندان، کسانی هستند که لیبیدوی خود را چنان به بیان می رسانند که به خلق آثار هنری می انجامد، در حالی  که، بیان همان لیبیدو در دیگران به بروز انواع روان رنجوری ها می انجامد.به زعم فروید هنرمندان به ژرف ترین لایه های ناخودآگاهی دسترسی دارند، لایه هایی که  اسطورها هم در پی حکایت آن ها هستند.او از این راه بر آن بود که ما امروزه یا باید اسطوره شناسی را روان شناسی کهن بنامیم یا روان شناسی را اسطوره شناسی نوین و یا این که مجموع این دو را یک جا روان اسطوره شناسی. نگارندگان از همین راه بر آن بودند که به تبیین روان اسطوره شناسی های هنری بپردازند، اما، نبود منبعی درخور در خصوص روان رنجوری های حادث از روایت های اسطوره ای از انجام این پژوهش ممانعت می کرد.پس، آن ها نخست به تبیین فرهنگی در خصوص همین روان رنجوری ها شتافتند و “روان اسطوره شناسی ؛ فرهنگ روان رنجوری های اسطوره ای” به همین دلیل تالیف شد، فرهنگی که در آن عمده ی روان رنجوری های حادث از روایت های اسطوره ای تبیین می شوند.و چون این انجام شد، نوبت به انجام آن خواست پیشین رسید؛ تبیین فرهنگی از “روان اسطوره شناسی های هنری”، فرهنگی که در هر فصل آن، نخست شمه ای از شخصیت علمی مبدع روش، آبشخورهای آن، و چگونگی شکل گیری و شکوفایی آن، مطمح نظر قرار می گیرد.سپس، خود روش به مفهوم نظری کلمه تبیین می شود تا از این راه مناسبت آن به ساحت خلق و ساحت درک از حیطه ی هنر معین شود. پس از این، نوبت به عملیاتی کردن روش مذکور می رسد؛ فرآیند اجرایی شدن آن گام به گام تبیین می شود. و در پس این، در ابتدا نخستین پیکره ای که از طرف مبدع روش با به کارگیری آن تحلیل شده مدنظر قرار می گیرد و در ادامه پیکره ای که از طرف نگارندگان انتخاب شده از همین راه تحلیل می شود. گفتنی است که تمامی پیکره های مذکور بومی هستند، و در انتخاب آن ها تلاش بر این بوده که از سویی گستره ی زمانی تاریخ هنر ایران مدنظر قرار گیرد و از سوی دیگر عمده ی انواع هنری این دیار.