نزار قبانی در سال 1923 در دمشق متولد شد. او در سال 1976 از کار خود بازنشسته شد و به سرودن مشغول شد. تا اینکه پس از چند سالی که در بیروت زندگی می کرد، در سال 1998 در بیمارستانی در لندن قلبش از حرکت ایستاد. رابطة او با کلمات یک رابطة عادی نیست، او حجم، بعد و رنگ و بوی کلمات را درک می کند. کلمه در شعر نزار قبانی ابزار ساختن و سرودن شعر نیست، خود شعر است. به گفتة بسیاری از منتقدان، او فاصلة چندصدسالة زبان عامیانه و زبان فصیح را از میان برداشته و به همان زبانی شعر می گوید که دیگران با آن کارهای روزانه شان را انجام می دهند. مجموعة حاضر، حاوی شعرهای عاشقانة نزار قبانی است. پاره ای از عنوان های این سروده ها عبارت اند از: عشق استثنایی به زنی استثنایی؛ در یک عشق دریایی؛ پیکرت را می خوانم... و باسواد می شوم؛ هر سال عید محبوبة منی؛ برای محبوبه ام در آغاز سال؛ آیا می گذاری به ییلاق بروم؟؛ عشق در یک اقامت اجباری؛ وام معتز.