بند دل غزل پاره شد. پلک های از هم گشوده اش بی حال و ناتوان روی هم افتاد. آه از نهادش برآمد، افکار مسموم و آلوده همچون ماری خوش خط و خال کرد ذهنش پیچید و اورا له کرد. اشک در چشم هایش حلقه زد. تا آمد دست آزادش را تکان دهد، عرفان مچش را گرفت. غزل حس کرد همان لحظه از حال خواهد رفت... .