کتاب حاضر حاوی شش جلسه سخنرانی "لارنس بنیون" در شرح هنر آسیایی است که در سال 1933 - 1934 در دانشگاه هاروارد ایراد شده است. (لارنس مدت ها ریاست بخش باسمه ها و نقاشی های شرقی را در موزه بریتانیا بر عهده داشت). او در این اثر کوشیده است معنای هنر آسیایی را در توصیف مفاهیم معنوی با زبانی ساده و روان شرح دهد. لارنس "مضمون سخن خود را تنها به قلمرو نقاشی در این قاره محدود نکرده بعضا به تندیس های قدیمی آن اشاره می کند... از بیان او بر منوال مقایسه چنین پیداست که اگر ما هنر نقاشی آسیا را مثلا به خیمه برافراشته ای تشبیه کنیم چند دیرک اصلی آن عبارت اند از: هنر چین با منظره نگاری شگفت انگیزش، هنر هند با دیوار نگاره های کهن و بی نظیرش، هنر ایران با مصورسازی منظومه های بدیع و بهشتی اش و هنر ژاپن با نقاشی طوماری و باسمه های رنگی دلپذیر و مردمی اش؛ و این چهار ستون است که خیمه نقاشی آسیا را برپا نگاه داشته است. سخنور از تاثیر و نفوذ هنر ایران بر چین، ژاپن و هند مغولی یاد می کند و متقابلا از تاثیرات سرزمین های دیگر بر هنر نقاشی ایران سخن می گوید. او روی هم رفته به مستمعان خود نشان می دهد آنچه مانع رویت هنر بدیع شرق در مغرب زمین شده همانا پیش داوری و تعصب و نگاه برتری جویانه ای است که غربی ها از قدیم در نگریستن به شرق داشته و به آن عادت کرده اند". لارنس می گوید که "می خواهم نشان دهم چگونه روح انسان در چین یا هند، در ایران یا ژاپن از طریق هنر خلاق توانسته نسبت خود را با دنیا و کاینات بیان کند؛ می خواهم شباهت ها و تفاوت های هنر آسیایی را با هنر کشور های غربی و تاثیرات هنری نژادهای گوناگون آسیایی را بر یک دیگر و مزیت دستاورد ویژه هر یک از آن ها را در کل هنر آسیایی توضیح دهم".