نظریه اجتماعی سیاست بین الملل

نویسنده در این اثر نظریه ای درباره ی نظام بین الملل به مثابه ی یک ساخت اجتماعی عرضه می کند. نیمه ی نخست کتاب تحلیلی است مفهومی و فلسفی از آن چه نویسنده از آن تحت عنوان "ساخت اجتماعی" یاد می کند. نیمه ی دوم کتاب نظریه ای درباره ی سیاست بین الملل بر مبنای تحلیل فلسفی است. نویسنده خاطرنشان می کند: "استدلال من در این کتاب این است که چیزی در ذات ساختار آثار شیک نظام بین الملل وجود ندارد که جنگ یا تعارض دائمی را به سرنوشت محتوم سیاست جهانی تبدیل کند. این گزاره به این دلیل بحث برانگیز است که واقع گرایی سیاسی که مطالعات علمی در حوزه ی روابط بین الملل را در امریکای شمالی تحت سلطه دارد به ما می گوید که آنارشی واقعا ما را محکوم به جنگ می کند و سیاست جهانی ذاتا تراژیک است. برای آن که بتوانم این ادعا را در چارچوب خودش به چالش کشم، بسیاری از مفروضات واقع گرایی را در این کتاب به مفروضات خود بدل کردم ـ از جمله، دولت محوری، تلقی از دولت ها به عنوان کنشگرایی یکپارچه، اولویت امنیت و عرصه ی سیاست حاد (high politics) و بالاتر از همه، این ها، نشان دادم که اگر به عرصه ی سیاست زور رقابت آمیزی که واقع گرایی آن را خصوصیت ضروری سیاست جهانی می داند، به عنوان یک ساخت اجتماعی (social construction) بنگریم، درمی یابیم که تنها می تواند یکی از "فرهنگ های آنارشی" فرهنگ لاکی باشد و دو فرهنگ دیگر نیز امکان پذیرند، یکی فرهنگ تعارض آمیزتر هابزی و دیگری فرهنگ همکاری جویانه تر کانتی. خلاصه آن که آنارشی چیزی است که دولت ها از آن می فهمند و بنابراین برداشت آن ها از آن است که اهمیت دارد. این استدلال پیشرفت و صلح را در سیاست جهانی تضمین نمی کند، اما حداقل امکان آن را مد نظر قرار می دهد".