کامیون (فیلمنامه) همراه گفتگوی دوراس - میشل پرت

سینما هیچ وقت جایگزین متن نخواهد شد ـ گیرم که در پس سینما همچو قصد و کوششی هم باشد. پیش برنده بی چون و چرای تصاویر فقط متن است، نفس سینما هم همین را می گوید. در توان سینما نیست که بر متن فائق بیاید، سینما فاقد همچو درایتی است. امکان ندارد که سینما با توانایی نامحدود متن هم ارز شود. سینما هراسان است، می کوشد تا بلکه پاسخ گویی هوش وافر تماشاگران باشد. سینما در چشم انداز خود چیزی جز برهوت سینما ندارد. سینما، با سرمایه کلان چندین و چند میلیاردی، غافل است از این امر بدیهی: آنچه در بیرون سینما می گذرد با آنچه در درون سینما می گذرد به هم پیوسته اند. تماشاگر فعلی می داند که سینما آلوده به میلیاردهاست، می داند که نظام تولید فیلم و مضمون فیلم هر دو از یک قماش اند. قصه فیلم کامیون، قصه رویارویی با این نوع سینماست. زن فیلم کامیون هم می داند که قصه عشق و آنچه سبب ساز سخن گفتن از عشق باشد از میان رفته است. مدام در پی این است که بداند کیست و چه می تواند باشد. هیچ مرجع و مبنایی برایش باقی نمانده تا با اتکاء به آن بتواند یک هویت ممکن برای خود کسب کند... مسافر سر راهی است. در تکاپوست این زن، در عین زوال زندگی، در تکاپوی عشق.