در این پژوهش درگیری های امام حسن مجتبی(ع) با معاویه و دسیسه های وی و عمرو بن عاص نسبت به آن امام(ع) است. نویسنده توطئه های معاویه که منجر شد طی یک صلح اجباری امام حسن(ع) از صحنه قدرت خارج شده و حکومت سراسر فساد وی گسترش یابد را مورد شرح و بررسی قرار داده و عدم انجام مفاد صلح نامه توسط معاویه را تشریح نموده است. نگارنده به توصیف شخصیت منفی معاویة بن ابی سفیان و خلاصه ای از زندگی وی اشاره کرده و عدم اسلام آوردن واقعی وی، دشمنی فراوان او با امام علی(ع) و امام حسن مجتبی(ع) و عملکرد ضد دینی وی در طول دوران حکومت خویش را توضیح داده است. وی همچنین به نقد شخصیت و عملکرد مروان و عمرو بن عاص و اتحاد آنان علیه امام حسن(ع) پرداخته و معاویه فرعون و عمرو بن عاص را هامان اسلام معرفی نموده است.