قای حیاتی! من اتفاقاً به حرفای شما فکر کردم و از اینکه یه افق تازه ای رو به روم باز کردید، ممنونم. من تا حالا به چیزایی که گفتید فکر نکرده بودم، ولی شما زمینه ی فکر کردن به اونا رو برام آماده کردید. باشگاه های اروپایی، آمریکایی، حتی همین آسیایی خودمون. چرا که نه؟... تبعه ی یه کشور جهان اول شدن... آره. واقعاً باید بهش فکر کرد. تو ورزشی که حتی برای مسابقه دادن یا مسابقه ندادنت، دیگران تصمیم می گیرن، چرا نباید به این چیزا فکر نکرد؟ تو ورزشی که آدم هایی دارن با حاشیه ساختن برای ورزشکار، نون می خورن و خوب هم می خورن، چرا نباید آدم به این چیزایی که می گید فکر نکنه؟! من مثلا قهرمان کشورم هستم. به قول روزنامه ها و کارشناس ها، پدیده ام، پدیده ی تکواندوی زنان! ولی پدیده ی ایرانی، انگار تعریف ایرانی هم داره. شما برف و سرمای یه سال پیش تهران رو یادتونه، همه رو غافلگیر کرده بود؟ واقعاً اونم پدیده ای بود برای خودش. ولی امروز، تو گرمای مرداد تهران، فکر می کنید اون پدیده به یاد کسی مونده؟ در کشور من پدیده ها مثل برفن. اول آب می شن و بعد هم محو. شما به من یاد دادید که اگه بخوام آب نشم، محو نشم، نپوسم و از یاد نرم، باید کاری بکنم... تصمیم خودم رو گرفتم. همین که با مقامی مثل شما این جوری حرف زدم، یعنی اینکه تصمیمم رو گرفتم. خداحافظ.