تبیین اصول کلی و ماهیت عام در فرقه های نوپدید دینی است. «عرفان های نوظهور» یا «جنبش های نوپدید دینی»، نخستین بار بر جریاناتی اطلاق گردید که پس از جنگ ویتنام و در پی جنبش های دانشجویی سال 1968 شکل گرفت و اصطلاحاتی مانند ادیان سکولار یا ادیان خودساخته بر همین جریانات اطلاق شده است. برخی از محققین وجود بیش از 1000 فرقه را فقط در آمریکا پذیرفته است. از دیدگاه نگارنده بحران در بعد روح و روان بستر اصلی رویش عرفان های جدید بوده و بسیاری از رهبران این فرق، کسانی بوده اند که در دوره ایاز زندگی خود، این بحران را تجربه نموده و سپس قادر به مهار یا کنترل آن شده اند و عوامل برون رفت از بحران خود را به عنوان معنویت و گاهی با نام عرفان مطرح و تبلیغ می کنند. وی معتقد است که روی کرد کلی در تمام این فرقه ها، تبلیغ بی نیازی از دین در سایه این عرفان ها است.