انتشارات ایجاز منتتشر کرد:
بیش­ترین چیزی که آدمی را برای مقابله به مثل­های کور تحریک می­کند، باور دوست نداشته شدن است. البته معمولا با عبارت «فلانی لیاقت مرا نداشت» ، با این امر کنار می­آییم، اما از درون این مسئله را حل نمی­کنیم. هر بار، دوست نداشته شدن یا رها شدگی را در خود چون دانه­ای می­کاریم که میوه­اش در آینده می­شود دوست نداشتن­های خودمان؛ می­شود رها کردن­های خودمان. محبوب تو، خود زمانی رها شده بود؛ این سیر منفی را با رها کردن تو ادامه داد و حالا تو آمادگی رها سازی را از درون پیدا کرده­ای. مترصد ساختن رابطه­ای هستی، تا با رها کردن آن، اهانتی که یک­بار به تو شده را گوشش دهی. اگر جایی در میان این سیر بلاهت­گون، کسانی باشند که همچون اسفتج این برون ریزی­های منفی را به خود بگیرند و دیگر گرده­های انتقام را در اطرافشان پراکنده نسازند، این چرخ شاید متوقف بشود. این الگو را حالا از نظر گاهی والاتر ببین. از رابطه­ی شخصی­ات فراتر برو. منازعات فامیلی، اختلافات قبیله­ای و جنگ­های ملت­ها و کشورها، همه از چنین میل ساده و مسخره­ای تبعیت کرده است.