روی آوردن گسترده اروپائیان به ادبیات آمریکای لاتین در نیمه ی دوم قرن بیستم دلیل بر بی اهمیت بودن این ادبیات تا پیش از آن زمان نیست ادبیات این نیم قاره و در بطن آن داستان کوتاه از قرن نوزدهم و تکمیل و تحکیم استقلال سیاسی کشورهای این منطقه رنگ و روی تازه به خود میگیرد اگر برخی از داستان نویسان بر پیروی از رمانتیسم و ناتورالیسم پای می فشارند بسیاری هم به مدرنیسم روی می آورند نویسندگانی چون اوراسیو کیروگا ماریو ده آندراده در عین مدرنیست بودن معرفان فرهنگ و سنت سرزمین های خود می شوند.توجه به ایسم های گوناگون روان کاوی و انقلاب سوررآلیستی سبب نشده که داستان نویسان آمریکای لاتین لحظه ای هم از واقعیت خط چشم بردارند آنان از فرهنگ اروپایی هرچه را مناسب خواسته هایشان بوده گرفته ان و غیر اط آن را پس زده اند و این چنین است که داستان کوتاه آمریکای لاتین در عین غنی شدن در حفظ استقلال خوئ نیز کوشیده.تاثیر داستان عامیانه هم بر داستان کوتاه نویسندگان امروزی انکارناپذیر است و نمونه هایی از این تاثیر را میتوان بازیافت.ادبیات آمریکای لاتین اسپانیایی زبان که تقریبا همیشه مبارزه جو است در داستان کوتاه این خطه نیز این ویژگی را حفظ می کند.