با شنیدن صدای او در جایش ایستاد.-خانم دکتر؟اصلا این صدا تک و خاص بود. شاید هم او این چنین فکر می کرد... خب عاشق بود دیگر و دلش در طلب یار... داخل لبش را به دندان گرفت تا مبادا “جانمی” از دهانش بیرون بپرد. ا?نجا بود. درست پشت سرش! به عقب برگشت. لبخند روی لب مردجوان نشست و زمزمه کرد:-چقدر دلم برات تنگ شده بود!نه به اندازه او! حسی مانع می شد تا خود را مشتاق نشان دهد.بی اختیار پوزخند زد. انگشتش را به پیشانی اش کشید: -هنوزم نمی خوای تو حرفا و کارات تجدیدنظر کنی؟جوابی نداشت... می ترسید لب باز کند و حرفش ا?نی نباشد که عقلش می گفت.دلش این روزها بدجور ساز ناکوک می زد.