این کتاب شامل دو رساله کوتاه در موضوع تصوف و حقانیت آن از نظر شریعت و رابطه آن با مذهب تشیع به قلم دو تن از علمای بزرگ شیعه در دوران صفویه یعنی محمدتقی مجلسی و فرزندش علامه محمدباقر مجلسی است. مقاله اول در پاسخ به مخالفان طریقت صوفیه و در دفاع از تصوف توسط محمدتقی مجلسی نوشته شده است. نویسنده با ذکر شواهد قرآنی و احادیث پیامبر (ص) به دفاع از طریقت صوفیه پرداخته و آن را طریقت پیامبران و امامان و بزرگان دین می‏شمارد. وی شیوه عرفانی را در مطابقت کامل با مذهب تشیع؛ و ائمه شیعه را پیشوایان این طریقه می‏داند و تصوف را عین تشیع می‏خواند. نویسنده در آخر به ایرادهایی که به مراسم و آداب صوفیه وارد شده پاسخ می‏دهد. مقاله دوم در واقع نامه علامه محمدباقر مجلسی است در پاسخ به سه پرسش درباره حقانیت روش حکما، مجتهدین و اخباریان و اهل تصوف، علامه مجلسی میان صوفیه اهل سنت و شیعه مذهب فوق می‏گذارد و تصوف حقه را طریقه صوفیان شیعه و پیروان ائمه می‏داند و صوفیه اهل سنت که معاند ائمه بوده‏اند را مذمت می‏کند. وی طریقه شیعیان خاص اهل‏بیت را ریاضت و مجاهدت و ذکر و ترک دنیا می‏داند و معتقد است آنان که تصوف را عموماً نفی می‏کنند میان صوفیه شیعه و اهل‏سنت فرق نگذاشته‏اند و اطوار ناشایست را به همه صوفیه نسبت می‏دهند.