امروز بعد از سه سال و اندی حضرت استاد ریخته‌گران را زیارت کردم. این کتاب را به بنده مرحمت کردند.
خاطرات چهار-پنج سال پیش برایم مرور شد؛ هر روز دوشنبه‌ها تو حیاط دانشگاه تهران با استاد قدم می‌زدیم و صحبت می‌کردیم....
درس تفکر در شرق آسیا را دو بار با ایشان گذراندم، با آنکه رسماً دانشجوی ایشان نبودم.
برخی‌ها هستند که اندیشه‌شان را زیسته اند. 
وقتی درباره هندوییسم صحبت می‌کردند، تو گویی که یک هندو صحبت می‌کند...همین طور بودییسم و دائو‌ایسم و ذن...
سکوت‌شان، تکلم‌شان، حتی حرکت‌های دست‌شان گویی که این جهانی نبود. به گمانم سوغات آن چند سالی بود که در هند سکونت داشتند، شاید هم سوغات پنج دهه سلوک معنوی‌شان در عرفان اسلامی بود، نمی‌دانم...
این کتاب بهانه‌ای شد که اندکی بلند بلند حدیث نفس کنم.