این مقاله      ها بیشتر به رسم طرح مساله و دغدغه معمارانه به رشته در آمده و امیدوار است که فرصت و فضایی را برای گفت      وگو باز نماید. راه کج دویست ساله، نیازمند بازگشت و تداومی چهارصد ساله است. و در دنیای پرشتاب امروز، چه کسی حوصله این را دارد که با تحلیل گذشته با شکوه و قابل قدردانی، با آرامش و تأمل، ما را به آینده      ای دوران      ساز راه      نما باشد؟ به گمانم آن روز خواهد آمد. چه ما باشیم و به چشم سر ببینیم و چه نباشیم. احتمالاً نمی      دانیم که چالش پیش      روی معماری ما چیست؟ و اگر ادعا می      کنیم که می      دانیم، با تفنن منتظر گذران زمان هستیم. به اهلیت گفت      وگو درباره آن را روی نیاورده و نیندیشیده      ایم. معماری انبوه      سازانه، توان نفس کشیدن را از ما گرفته است. سرمایه، همانند یک بختک روی شانه معماری ما ایستاده و پایین نمی      آید. و شاید به صلاح نیست که پایین آید.