مولف در این کتاب به پنداشت های اساطیری پیشینیان درباره زمان و تاریخ اشاره نموده و از طریق نمادها، افسانه ها و آیین های باستانی و تفسیر آنها،  این نتیجه را به دست می دهد که انسان مذهبی در جوامع باستانی به دو نوع  زمان معتقد بوده است :یکی زمان عادی که به صورت استمراری برگشت ناپذیر همه  چیز را به نابودی می کشد و دیگری زمان مقدس که برگشت ناپذیر نیست و با حرکت  دوری خود در حال نو شدن و تکرار است .موضوعی که در این کتاب به وضوح مشاهده  می شود شرح عصیان جوامع باستانی است علیه زمان نابودگر و دل تنگی و اشتیاقشان  برای بازگشت به زمان ازلی .