گفت یک روز به من شخص پریشان گویی
حیف آن گل که چنین هیکل بیهوده سرشت 
نه دهایی نه نمازی و نه ذکری حتی 
شرم باید کنی از این همه کار بد و زشت 
گفت با اخم «غلط میکنی»و بنده خودم 
آدمت میکنم و می برمت سوی بهشت 
تا در آنجا من و تو تا به ابد حال کنیم 
قصر پر حور بسازیم،طلا،خشت به خشت 
گفتم ای دوست!بیا و بکش از ماها...دست به جهنم بروم به که روم با تو بهشت!