پژوهشی تاریخی در زمینه تأثیر مهاجرت سادات از کشورهای عربی به ایران و گسترش فرهنگ تشیع در آن است. در این کتاب نخست به بیان معنای مهاجرت و سادات در لغت و اصطلاح پرداخته شده و پس از آن روند مهاجرت آنان به ایران به صورت گروهی و سکنی گزیدن آنان در نقاط مختلف این کشور از لحاظ تاریخی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در این راستا نویسنده به مهاجرت احمدبن موسی معروف به شاهچراغ، عبدالعظیم حسنی، فاطمه معصومه(س) و برخی دیگر از مهاجرت های فردی و گروهی سادات به ایران به ویژه بعد از ورود امام رضا(ع) به منطقه طوس اشاره نموده و نقش آنان در تأسیس و مدیریت برخی از حکومت های شیعی و نیز تحولات سیاسی و اجتماعی در ایران در آن عصر را بررسی نموده است. آنگاه نگارنده به زمینه های تمایل ایرانیان به سادات به جهت محبت آنان به اهل بیت پیامبر اسلام(ص) اشاره نموده و نحوه عملکرد سادات در ایران را از لحاظ سیاسی، اخلاقی، علمی، اعتقادی و اجتماعی را مورد بحث و بررسی قرار داده است. وی در ادامه به شهرهای محل استقرار سادات در ایران مانند قسمت های شمالی ایران، تهران، شهر ری، خراسان، قزوین، قم، اصفهان، کاشان، اراک، ساوه، همدان، کرمانشاه، شیراز، کرمان و خوزستان اشاره نموده و آثار مهاجرت آنان را از مناظر مختلف مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است.