... قبلنا به               خاطر اسمم کلی اذیتم می               کردن. کلاس دهم یه آگهی دیدم: «جلسه               ی کتاب               خوانی شهرنوش پارسی               پور.» یهو همه               چی زیر و رو شد: شهرنوش دیگه               م تو جهان بودن. خانومه یه رمان               نویس ایرانیه. کتابی که خوند، رئالیسم جادویی بود- یه زنی تبدیل می               شه به درخت تا بتونه باکره بمونه. شخصیت داستان خودش رو می               کاره تو خاک، ریشه می               کنه تو زمین، بدنشم می               شه تنه               ی یه درخت. موقع پرسش و پاسخ که شد، یه نفر درباره               ی چارلز دیکنز پرسید. شهرنوش گفت آره، آرزوهای بزرگ رو حدود چهل بار خونده، به               خصوص- اینجا رو گوش کن- وقتی زندان بوده. این               جوری شد که فهمیدم یه وقعی زندانی بوده. با این حال گفت «حتا در زمانه               ی سختی، لحظات شادیِ بی               کران وجود داره.»...بریده              ای از نمایشنامه