تعاون و سهل انگاری فرصت سوزی و عادت سویی است که نوع انسان‌ها ه آن گرفتار می‌باشند و بیماری مسری و فراگیری است که از انسانی انسانی و از فردی به جامعه‌ای و از جامعه‌ای به جامعه دیگر سرایت می‌کند که اگر درمان نشود و با آن مبارزه جدی نشود و استمرار پیدا کند دمی را به وادی حیرت و سرگردانی می‌کشاند... پس سالک اید قدر فرصت‌ها را بداند و به حرکت زمان توجه داشته باشد و بداند آنچه که از دستش می‌رود جبران‌پذیر نمی‌باشد در همه امورش اولویت‌ها را در نظر بگیرد و برای انجام هر کاری وقتی را معین نماید و پایان آن را در نظر بگیرد و قالب زمانی آن را مشخص کند و با یک یا چند شکست یاس و ناامیدی به خود راه ندهد و امر سلوک را زمین نگذارد و عزم خود را رای بهره‌مندی از باقی عمرش جزم نماید.

سر رجحان مداد و مرکّب علما بر دِماء و خون شهدا را باید در برتری جهاد اکبر بر جهاد اصغر دانست. کار عالم متعهد زمان شناس که با جهل علمی و عملی مبارزه میکند و برای قطع ریشه ظلم و ستم که چیزی جز جهالت فکری و جهل فرهنگی و فوران امیال نفسانی نمی‌باشد قیام می‌کند به مراتب دشوارتر از جهاد نظامی می‌باشد. .....وظیفه‌ی ما در عالم نسبت به تکریم علما که چراغ و مصباح هدایت و راهنما و پرچمدار حق و حقیقت می‌باشند، به مراتب بیشتر خواهد بود. ص۶۴۶

...به تعبیر دقیق‌تر، یک "خود" داریم و یک "ناخود". تمام جنگ‌های درونی انسان مبارزه "خود" با "ناخود" است، نه مبارزه "خود" با "خود" آنجا که در فکر آدمی جز پول، شهوت، خوردن، نوشیدن و سایر امیال حیوانی نمی‌باشد، در حقیقت "ناخود" را "خود" پنداشته و خود حقیقی خویش را فراموش نموده و چه زیبا فرموده است علی علیه السلام که: تعجب می‌کنم از کسی که دنبال گمگشته خود می‌رود و از این و آن جستجو می‌کند اما با آنکه خویشتن و من حقیقی خود را گم کرده است در طلب آن نمی‌رود و در راه خودیابی قدمی بر نمی‌دارد.