«غروب غرناطه»، داستان چند نسل پیاپی از خاندان «ابوجعفر ورّاق» در غرناطه (گرانادا) در بازه زمانی تسلیم این شهر (1491 م) تا فرمان نهایی طرد مسلمانان از اندلس (1609 م) است. دوره ای که مسلمانان باید یا دین خود را عوض کنند یا از سرزمین خود بکوچند و یا در دادگاه های تفتیش، به سخت ترین حبس ها، وحشیانه ترین شکنجه ها و هولناک ترین مرگ ها محکوم شوند؛ مسلمانانی شکست خورده و ملقب به لقب توهین آمیز «موریسکو» که پس از رانده شدن به پست ترین لایه های اقتصادی و اجتماعی، به اقلیتی نژادی و فرهنگی تبدیل شدند و در سرزمین خود غریب گشتند. واکنش ایشان نسبت به این وضع، گاهی اعتراض و قیام مسلحانه بود و گاهی تقیه و پنهان کاری. آن ها که در طول این بیش از یک قرن در خاندان ابوجعفر ورّاق زاده می شوند و یا به آن گره می خورند، مردمانی معمولی و باورپذیرند که هر یک برای زیستن در این شرایط بس دشوار، راه خود را برمی گزینند، از مبارزه و تحمل حبس و سوزانده شدن گرفته تا تسلیم و همراهی با حکمرانان ستمگر «کاستیلی». در این داستان، نه مبارزان، چهره هایی اسطوره ای و قهرمانانی خیالی اند و نه سازشکاران، مردمانی سراسر سیاهی و پلیدی. آن ها می کارند، درو می کنند، می سازند، می خوانند، می رقصند، عاشق می شوند، ازدواج می کنند، دشمنی می ورزند، خیانت می کنند ... و در یک کلمه، «زندگی» می کنند.