رویاها به گونه ای شگفت انگیز به ما می آموزند تا با نرمز و سبکبالی روح خود به جهان های دیگر پرواز کنیم و بی درنگ، دیگر و دیگرگونه شویم. رویا بهترین گواه این مدعاست که ما، نه محکوم به تن دادن به واقعیت های تلخ این جهانیم، و نه محبوس در تنگی قفس تن، و نه برده خواسته های خوار خویشتنریال بلکه در عالم رویا قادریم چون پروانه ای، از پیله تنیده به تن خود رهایی یابیم، با بال هایی رنگارنگ از خیال بر شانه هایمان، از تنگ ترین و تاریک ترین سیاهچال ها به دوردست ترین آسمان ها و پهناورترین دریاها و سبزترین سرزمین های سرشار از آزادی و هوای تازه پرواز کنیم. آری، انسان با نوشیدن از چشمه جوشان خیال و پرسه زدن در سرزمین رویاها، همواره جوان می ماند؛ گرچه عمری را طی کرده باشد. و چه بسا که ما بی روسا بسیار زودتر پژمرده و پیر می شدیم و اقسرده از اندوه و افسوس خوار زمان های از دست رفته... .