در قرن بیستم، سال های پس از جنگ جهانی دوم، فرانسه پرچم دار شیوه ای جدید در سیاست گذاری فرهنگی شد و با راه اندازی وزارتخانه ای به نام فرهنگ، روابط نوینی را بین هنرمندان و قدرت عمومی بنیان نهاد. بدین ترتیب زمینه ای برای شکل گیری روابطی نو بین قدرت عمومی و هنر هموار شد. در این سال ها برای تعریف دوبارة این روابط در عرصه های گوناگون از جمله سینما، قوانین فراوانی تصویب شد و مجموعة آن ها «الگویی فرانسوی»  از روابط دولت با هنر ایجاد کرد. نگارنده در این کتاب به بیان مطالبی چون اهداف اساسی در سیاست گذاری فرهنگی دولت های مختلف در فرانسه، قدرت های محلی و فرهنگ در فرانسه، دولت و هنرهای نمایشی در فرانسه رؤیای دموکراسی فرهنگی، دولت و سینما در فرانسه، دولت و هنرهای تجمسی، و دولت و هنرهای آوایی: موسیقی فاخر یا مردمی؟ پرداخته است.