در نشانه شناسی روایی کلاسیک تنها با دو شکل تعاملی متفاوت روبه رو می شویم: نخست، نظام معنایی «عمل» یا «کنش برنامه مدار بر روی چیزها» ، که مبتنی است بر اصل «نظم و قاعده» ، و دوم نظام معنایی «مجاب سازی» که سوژه ها را بر اساس اصل «نیت مندی» در ارتباط با یکدیگر قرار می دهد.
اما در خصوص ساخت معنا در خود جریان تعامل، می توان از نظام معنایی دیگری نیز نام برد؛ نظام معنایی «تطبیق» ، که نه مبتنی بر اصل «نیت مندی» ، بلکه اساس آن اصل تماس «حسی و تنی» بین کنشگران در تعامل است.
در نظام معنایی تطبیق به نسبت دو نظام قبلی، در مدیریت تعامل با دیگری، با خطر و ریسک بیش تری روبه رو می شویم، آن گونه که در این نظام معنایی که می توان آن را نوعی «تعادل ناپایدار» دانست، نوعی «ناامنی» حاکم می باشد، اما در عوض، شاهد آشکارگی معانی و ارزش های بالقوه بیش تر و وسیع تری هستیم.