شعر دیداری واجد ویژگی هایی است که تنها در ظرفیت کلام نیست و همة ابعاد آن با خواندن و شنیدن منتقل و درک نمی شود. تصاویر ذهنی، در شعر دیداری با تداخل و هم نشینی با تصاویر عینی، قدرت انتقال بیش تری پیدا می کنند و فاصلة تعبیرپذیری شعر کوتاه تر می شود. از این رو سرایندگان شعر دیداری افزون بر ذهن، چشم تربیت شده ای برای دیدن و درست دیدن دارند و تک بعدی نیستند. «افشین شاهرودی» عکاسی شناخته شده و مطرح می باشد که از نوجوانی شعر نیز سروده و شعر دیداری را به شعر امروز ایران معرفی کرده است. او رابطه ای دوسویه با عکاسی و شاعری برقرار کرده و از این طریق به فضایی دست یافته که با فضای شعر کلاسیک و معاصر ایران متفاوت است. شاهرودی را می توان شاعری سورئالیست نامید که از رویاهایش عکس می گیرد. رویاهایی که در قالب تداعی آزاد، به شعری ساده که متکی به جنبه های بصری است، تبدیل می شود. شاهرودی در مجموعة حاضر، علاوه بر شعرهایش مقاله ای جامع دربارة شکل گیری و چگونگی شعر دیداری آورده است.