از آموزه های اصیلی که در طی ادوار تکوین و نشو و نمای عرفان و ادب در سرزمین ایران برجای مانده و از حیث غنا و تعالی بی مانند است، راه و رسم مودت و مهرورزی است؛ آموزه ای که دستاورد اشراق ایرانی و افق بلند بینش بزرگان و مفاخر تمدن ایرانی اسلامی است. نگارنده در کتاب حاضر، نظریات دو تن از صوفیان، ابوحامد محمد بن محمد غزالی و ابوزید عبدالرحمن بن محمد انصاری، معروف به ابن دباغ را دربارة عشق الهی بررسی کرده است. هردوی آنها برخلاف عالمان مسلمان، نظریات کاملی دربارة عشق الهی ارائه کرده اند. به رغم تاثیر قابل ملاحظه ای که غزالی بر ابن دباغ برجای نهاده است، اما ابن دباغ در نظریة صوفیانه اش دربارة عشق الهی در پاره ای ویژگی ها و اوصاف اصلی با غزالی فرق دارد. نویسنده هم چنین در مقدمة کتاب، عشق در فلسفة یونان، عشق در یهودیت، عشق در مسیحیت و عشق در اسلام را واکاوی کرده و نظریات خود را ارائه داده است.