توزیع ثروت یکى از موضوعاتى است که امروز گسترده ترین بحث ها و مجادلات پیرامون آن جریان دارد. ما واقعآ درباره تحول تدریجى آن در درازمدّت چه مى دانیم؟ آیا پویایى انباشت سرمایه خصوصى، همانگونه که کارل مارکس در سده نوزدهم معتقد بود، به طور ناگزیر به تراکم ثروت در دست افراد هر روز کمترى منجر مى شود؟ یا نیروهاى تعادل بخش رشد، رقابت و پیشرفت فنّى، آنگونه که سیمون کوزنتس در سده بیستم فکر مى کرد، آن را در مراحل بعدى توسعه، به کاهش نابرابرى و هماهنگى بیشتر در میان طبقات سوق خواهد داد؟ ما در این باره که ثروت و درآمد از سده هژدهم تاکنون چگونه و در چه جهتى تحول یافته اند واقعآ چه مى دانیم و از این دانش و آگاهى براى قرنى که اکنون جریان دارد، چه درس هایى مى توانیم استخراج کنیم؟اینها پرسش هایى است که من در این کتاب مى کوشم به آنها پاسخ دهم. بگذارید فورآ بگویم پاسخ هایى که در این کتاب آمده است ناقص و ناکامل است. اما این پاسخ ها بریافته ها و اطلاعات تاریخى و تطبیقى مبتنى است که بسیار گسترده تر از آن چیزى است که در دسترس پژوهشگرانپیشین قرار داشته است، یافته ها و اطلاعاتى که سه سده و بیش از بیست کشور را در بر مى گیرد و افزون بر این بر چهارچوب نظرى جدیدى مبتنى است که درک عمیق ترى از سازوکارهایى به دست مى دهد که اساس این یافته ها را تشکیل مى دهند، اما همیشه به نظر نمى آیند. رشد اقتصادى جدید و پخش دانش و شناخت، توانسته است گریز از آن فروپاشى را که مارکسیسم پیش بینى کرده بود ممکن سازد؛ اما نتوانسته است ساختارهاى عمیق سرمایه و نابرابرى را، تغییر دهد یا به هر حال آنها را آنقدر تغییر نداده است که در دهه هاى خوش بینانه پس از جنگ جهانى دوم تصوّر آن مى رفت. هنگامى که نرخ بازده سرمایه به طور مداوم از نرخ رشد تولید و درآمد بیشتر باشد، همانگونه که در سده نوزدهم اتفاق افتاد و کاملا محتمل به نظر مى آید که در سده بیست و یکم هم دوباره همین امر روى دهد، سرمایه دارى به طور خودبه خود نابرابرى هاى بى ضابطه و غیر قابل دفاعى را ایجاد مى کند که ارزش هاى مبتنى بر شایسته سالارى را که جوامع دموکراتیک بر آن مبتنى هستند، از بنیاد تباه مى سازد و از میان مى برد. با این حال راه هایى وجود دارد که دموکراسى مى تواند از آن راه ها کنترل بر نظام سرمایه دارى را دوباره به دست آورد و این اطمینان را حاصل کند که در همان حال که آزادى اقتصادى حفظ و از واکنش هاى حمایت گرانه و ملّى پرهیز مى شود، منفعت عمومى هم بر منافع خصوصى اولویت و تقدم داشته باشد. توصیه هایى که ما در زمینه سیاست اتخاذى در بخش هاى بعدى این کتاب پیشنهاد کنیم؛ در این جهت است. این توصیه ها بر درس هایى مبتنى است که از تجربه تاریخى استخراج شده اند، تجاربى که آنچه در این کتاب پس از این مى آید، اساسا روایتى از آنها است.به نظر می رسد که می توان با اطمینان گفت سرمایه در سده بیست و یکم، کار سترگ توماس پیکتی، اقتصاددانان فرانسوی مهم ترین کتاب اقتصادی این سال- و شاید این دهه-است. پیکتی که به طور مدلل، برجسته ترین متخصص نابرابری درآمد و ثروت در جهان است، در این کتاب کاری بیش از مستند سازی و اثبات تمرکز هر روز بیش تر درآمد در دست یک اقلیت اقتصادی نخبه انجام می دهد. او استدلالات نیرومندی هم در اثبات این امر ارائه می کند که ما دوباره داریم به دوران «سرمایه داری موروثی» برمی گردیم که در آن باز هم ارتفاعات فرماندهی بر اقتصاد را ثروت، آن هم نه ثروت ساده، بلکه ثروت موروثی اشغال کرده و تحت تسلط خود در آورده است، نظامی که در آن، این که در چه خانواده ای متولد شده باشی، بیش از تلاشی که می کنی یا استعدادی که داری، اهمیت دارد. پل کروگمان (نیویورک تایمز) کتابی که در زمینه اقتصاد سال های بسیاری بود بیش ترین اشتیاق برای انتشار آن وجود داشت. توبی سانجر(گلوب اندمیل) پیکتی کتابی نوشته است که هیچ کس که به شناخت چکیده و دقیقی از دوران ما علاقه مند باشد، نمی تواند آن را نادیده بگیرد. جان کیدی (نیویورک) کتابی که به طور خارق العاده ای مهم است. داگ هن وود کتاب تازه توماس پیکتی سرمایه در سده بیست و یکم با صرف دقت، تلاش و توجه بسیار، جزئیات ساز و کار نابرابری ثروت و درآمد را در طول دو سده اخیر تشریح و تصویری تا حدودی عبوث از آینده نابرابری اقتصادی ارائه می کند. در طول این بررسی، پیکتی نظریه خود را هم درباره علت افزایش انفجاری حقوق ها و پاداش های پرداختی به مدیران ارشد شرکت ها و این که چگونه می توان با این گرایش ویرانگر به طور موفقیت آمیز مقابله کرده، مطرح می سازد. مت برونینگ (مجله ویک) بمب قدرتمند فصل، کتاب اقتثادی توماس پیکتی، سرمایه در سده بیست و یکم استدلال می کند که دهه های بزرگ برابر سازنده پس از جنگ جهانی دوم، که سبب پیدایش طبقه متوسط در ایالات متحده شد، تنها یک جریان خارج از روال عادی بوده است. شیلا دوان (نیویورک تایمز ماگازین)