پس از دوم خرداد ۱۳۷۶ که رادیکالیسم بر فضای سیاسی ورزی ایرانی سایه افکند، تکنوکرات ها خود را هر چه بیشتر به سکولارهای تجدید نظر طلب نزدیک کردند و از همین رو طیفی از سیاستمداران میانه رو که گرایش راست گرایانه بیشتری داشتند دور هم جمع شدند و حزب اعتدال و توسعه متولد شد. نگارندگان کتاب حاضر در جهت شناخت مبانی این رویکرد خاص، تمرکز خود را بر ادبیات و گفتمان چهره های محوری و نظریه پردازان این حلقه خاص قرارداده و کوشیده اند بر این مبنا چهره ای کلی از گفتمان این جریان و نیز هدف گذاری های مطلوب آن ترسیم کنند.