واژه ها از ذهن ما رها که میشوند رقصشان را بر لب می آغازند و از آنجا جنون مارا بر همه چیز این جهان زبقان میریزند چرا که جهان زبان را خودش را دارد(هوسرل)و زبان هم جهان خودش را و در این میان(لبریخته)شعر نگاه نیست بل شعر فرم که میخواهد با مایه اش زبان بماند.