بر کوهی بلند و رو به شهرایستادهبا آغوشی بازمنم پیامبری که هدایت گر راهو پیشگوی بیچارگان به روز باشکوه شانس شان هستمدر من پیشگویی ستکه در روزگار درد و نومیدی پند می دهدو در دستم شکوفه ای ست که نمی پژمردمن همانم که در انقلاب گلوله ی نخستمو همچنین کسی که بر زمین می افتدو اولین کسی که زانو می زند تا زخم زخمیان را ببنددهمچو خدا اعجازآورو توانا همچو خدا منممن بیش از این هاآری خیلی هم بیشترمو با این حال هیچ نیستممگر به پستی و خاریتسلیم دلسوزی و ترحم توده ی مردمشاعریاروسلاو سایفرت