رویکرد مولوی در تفسیر بسیاری از آیات مثنوی رویکردی باطنی است. نه تنها او، خود در مقدمه دفتر اول، مثنوی را کاشف قرآن نامید، بلکه قرائن نیز نشان می دهد که او به کشف معنی باطنی آیات بر وفق روش تفسیر عرفانی علاقه مند و از آن متأثر بوده است. با این همه در شروحی که بر مثنوی نوشته شده است و مجموعاً در حوزه مولانا پژوهی به این گرایش تفسیری مولانا کمتر توجه شده است. به درستی دانسته نیست که مولوی چطور و تا چه اندازه از تفسیرهای عرفانی معروف در توضیح نکات دقیق عرفانی و قرآنی سود جسته است. کتاب حاضر به منظور بررسی این نکات به رشته تحریر درآمده است.