:
امروز صبح کشوی کوچک قفسه­ای را باز کردم و ناگهان دسته­ای عکس،بریده
جراید،نامه،رسید و یادداشت بر زمین ریخت.آنگاه کاغذی کهنه با رنگی محو
(احتمالا سبز) را دیدم،با لکه­های تیره خشکیده جوهردر رطوبت.تا این لحظه از
وجودش بی­اطلاع بودم،اما بمحض دیدن،خط آن را بازشناختم،نامه ایزابل بود.
من و ایزابل کمترنامه می­نوشتیم.در واقع،دلیلی نداشت،چون هیچ  وقت جدایی
ما طولانی نبود.با دیدن آن خطوط نازک دراز و منحنی و هم ردیف کمی تعجب
کردم،در آنچه که می­توان شخص و زمانی معین را بازشناخت.نوشتار آشکارا
فاقد سبکی خاص بود،مربوط به دوران قلم قاشقی،وقتی هنوز با روان­نویس
نمی­نوشتیم،حتی قطره­های بنفش جوهرچکیده بر کاغذ،حال تقریبا محو،
قابل مشاهده بود.او چنین می­گوید :«عزیزم:سه هفته­ای هست که بازگشته­ام.
یعنی سه هفته­ای است که تنها می­خوابم.وحشتناک نیست؟می­دانی شب بیدار
می­شوم و گاهی به حضور تو نیاز دارم تا احساس کنم در کنارم هستی.نمی­دانم
تو چه حسی داری،اما تصور اینکه تو در کنارمی سبب می­شود تا باور کنم تحت
حمایتم.کابوس­هایی وحشتناک می­بینم،اما در کابوس­هایم دیو و هیولا نیست.
تنها می­بینم بی تو در بسترم و  وقتی بیدار می­شوم و کابوس را مرور می­کنم،در
می­یابم که درست است و ....» ­