هدف از این پژوهش، هنر ترسیم حقیقت انسان در دو نظام فلسفی "حکمت متعالیه" و "اگزیستانسیالیسم یاسپرس" است که طی مطالعه ای تطبیقی صورت پذیرفته است. نگارنده پس از تبیین دیدگاه های هر یک از این فیلسوفان به نقاط مشترک اندیشه ی آن ها در زمینه ی حقیقت انسان اشاره کرده و تصریح می کند: 1- هر دو اندیشمند، حقیقت انسان را نفس او می دانند و معتقدند در میان همه ی موجودات عالم تنها انسان واجد نفس (Existenz) است، اما نفسی که صدرا آن را عین اضافه ی اشراقی به خداوند و از جنس وجود و عین تشخص می داند یا Existenz یاسپرس که فاقد عناوین یاد شده است، تفاوت اساسی دارد. Existenz یاسپرس در ارتباط، تحقق می یابد و به غیر شناخته می شود. 2- انسان در هر دو نظام فکری، سرشتی مرکب از خیر و شر دارد. چرا که آزاد است و از نظر یاسپرس، عین امکان استقبالی است. تعارض های وجودی او و کشمکش هایی که نفس را عرصه ی اصلی عمل خود می سازند، در تحقق نهایی انسان، نقش مهمی به عهده دارند. 3- هم از نظر صدرا و هم در دیدگاه یاسپرس، آدمی دارای ماهیتی از پیش تعیین شده و مرتبه ای قطعی و معین نیست و هر فردی برای خود منحصر به فرد است و ذیل عنوان کلی دیگری نمی نشیند. مبنایی که صدرا بر آن اساس، آدمی را دارای مراتب می داند، سعه ی وجودی ذات انسان است که به علت انبساط پهناورش، گونه های مختلف آدمی را در خود محقق می سازد. از دید یاسپرس، علت این تنوع دید بی ذاتی و بی ماهیتی آدمی است نه گسترش وجودی او. 4- هر دو متفکر مرگ را وضعیتی می دانند که در آن سپهر جدیدی از معرفت در مقابل آدمی گشوده می شود و بر این باورند که مرگ پایان انسان نیست. 5- هر دو معتقدند حقیقت انسان از ابژه شدن و مدرک بودن می گریزد و مدرک بودن آن عین مدرک نبودن آن است.