سابین به یاد مادرش افتاد متحیر بود، اما اولین بارش نبود که می پرسید چرا او مثل پدربزرگ و مادربزرگش نتوانسته یک رابطه­ی بزرگ و عاشقانه داشته باشد. با حسرت به یک عشق واقعی فکر کرد، عشقی که در سختی های تقدیر زنده بماند و مثل یک سری از رومئو و ژولیت­های دهه­ی پنجاه از روی چیزهای بی­اهمیت و دنیوی اوج بگیرد. آن عشقی که در کتاب­ها می­خوانیم، عشقی که در ترانه­ها دمیده می­شود و مثل پرنده­ای تو را بلند می­کند...و تو هنوز محکم بمانی، مثل یک تکه سنگ: عظیم و صبور.
از متن کتاب