نیروی ناشناختۀ محبت

در نظام وجودی خود قوایی داریم که بعضی از این قوا را می شناسیم، همچون

بینایی، شنوایی و بویایی؛ بنابراین اگر چشممان ضعیف شود، به سرعت نزد

پزشک می رویم و اگر حسی از ما (مثلاً شنوایی) رو به کاستی بگذارد، به سرعت

به دنبال تدارک آن هستیم.

ما بعضی از توانایی های وجودمان را، گرچه بسیار عظیم اند، به عنوان قوه و

توانایی نمی شناسیم؛ ازاین رو در حفظ و نگهداری و استفادۀ درست ا ز آنها

ناتوانیم. از مصادیق نیروهای وجودی ما «محبت » و «بغض » است که خوب

آن را نمی شناسیم و نمی دانیم حد و حدود آن چقدر است و مقصود و غایتش

چیست و چگونه باید آن را حفظ کرد و چگونه به کار گرفت. حب و بغض دو

نیروی قوی در وجود انسان هستند که به هیچ وجه نمی توان آن را با توانایی های

شناخته شده مانند بویایی و شنوایی و بینایی مقایسه کرد؛ هرچند حقیقت

همین قوای ظاهری را نیز درست نشناخته ایم و در نیافته ایم که این قوا نازلۀ

قوای باطنی انسان هستند و چگونه می توان از همین طریق به قوای باطنی

دست یافت.