«هر دو نفر بودن»، رمانی است سراسر درباره تطبیق پذیری و فراگیر بودن هنر و گفتمانی بین فرم و زمان است. رمان دو شخصیت اصلی دارد که یکی نقاشی است متعلق به دوره رنسانس و در قرن نوزدهم زندگی می کند و دیگری نوه شخصی است که در دهه شصت میلادی زندگی می کند. دو زن در دو دوره متفاوت که نویسنده با قرار دادن روایت زندگی آن ها کنار یکدیگر  توانایی و اهمیت هنر را در شکل گیری هویت انسان ها بررسی می کند.