«حسین»، کلاس پنجم ابتدایی است. زنگ تفریح او  و دوستانش کنار دیوار مدرسه می نشیند و مشغول خوردن نان و ماست می شوند که مادرشان در خانه به عنوان صبحانه برایشان در دستمالی پیچیده و در کیفشان قرار داده است. اگر روزی یکی از همکلاسی ها غذایی بهتر از آن ماست بیاورد همه دور هم جمع می شوند و با هم می خورند. روز دوشنبه زنگ آخر بچه ها ورزش داشتند، «احمد» در دروازه ایستاده بود و داشت در دهانش چیزی می جوید. حسین او را می بیند و خیلی برایش جالب می شود اینکه بدون هیچ غذایی آدم مدام در حال جویدن باشد. تمام مدت ذهن حسین درگیر این بود که احمد چه چیزی می خورد، بالاخره نتوانست جلوی خودش را بگیرد، بی اراده به سمت احمد دوید و از او پرسید، احمد توضیح داد که در حال جویدن آدامس است. حسین تا آن روز اسم آدامس را هم نشنیده بود اما می دانست که بقال سر کوچه آدامس را پنج تومان می فروشد. دلش می خواست یک آدامس بخرد اما پولی نداشت و می ترسید از مادرش پول بگیرد؛ تا اینکه... .