نمی‌دانم چرا نویسندگان ما فکر می‌کنند اگر قرار است درباره یک امام بنویسند، کتاب ۳۰ صفحه‌ای آنها باید دایره المعارفی درباره آن امام باشد! بعد تک تک داستانها و احادیث و ... را تند تند و با الفاظی که نمی‌شود گفت برای کودکان بهترین انتخابند، می آورند به شکلی که هم هر کدام از داستان ها در پایین ترین جذابیت قرار می گیرد و در ذهن کودک نمی ماند و هم کودک بعد از خواندن چند صفحه از کتاب خسته می شود و حتی نصف اطلاعاتی که نویسنده خواسته در ذهن کودک فرو کند را به یاد نمی آورد! در صورتی که اگر فقط یکی از این همه داستان را خوب پرورانده بود و با الفاظ کودکانه نشان داده بود (نگو نشان بده) آن وقت آن ماجرا و آن امام تا دوران بزرگسالی هم از ذهن کودک خارج نمی شود! این کتاب در زمره همین تعریفاتی است که نوشتم. البته مربوط به سال ۱۴۰۱. امیدوارم با روند رو به رشد نشر جمکران، از این مدل کتاب‌ها دیگر از این نشر نبینیم و با تغییر نگاهشان، روند رو به رشدی در کتاب‌های امامی آن‌ها هم مشاهده کنیم.