این کتاب همچنین به کسانی تقدیم می شود که همیشه اشتیاق دانستن چیزهای جدید را دارند، و همیشه از زمین و زمان می خواهند چیزهای بیشتری بدانند، و این کتاب دقیقاً برای همین بیشتر دانستن است، گیرم که یک رگه طنزی و نیش تلخی هم داشته باشد. وجوه گوناگون کلام کالوینو اما به این سادگی به دست نمی آید؛ بایستی خواننده علاقمند کمی مداقّه کند تا متوجه شود ماه فقط در آسمان پیدا نمی شود، ماه و زمین در روزگاران پیشین عاشق تر از امروز بوده اند و این چنین نبوده که ماه، بی اعتنا، هماره پشتش به زمین باشد؛ سپیده دمان فقط مخصوص سحرگاه نیست، بلکه ذهن آدمیان نیز سپیده دمان خاص خود را دارد که تا زمانش نرسد بدبختی هایش از شمار بیرون است؛ فضا و زمان کلماتی نسبی و هم معنی هستند، و زمان مکانی است که ثقل مکان های مرئی را ندارد و فرصتی برای گشایش است؛ بی رنگی در زمین کمتر از همه در میان آدمیان پیدا می شود (اگر بشود)؛ بازی های مهم زندگی پایان ناپذیرند، و آنچه مردمان «زندگی» می نامند و به آن غره اند در اساس چیزی جز بازی نیست، بازی ای که پایانش هماره یکسان است، ولی در هر نمایشی پایانی متفاوت آرزو می شود، و اینکه متاسفانه اکثریت قریب به اتفاق بازیگران به بازی جوانمردانه معتقد نیستند، و جا به جا قوانین نمایش را با دروغ و دورویی می شکنند، به ویژه آن گاه که احساس کنند بازی یک نفر خوب گرفته است، غافل از اینکه معدودی از آدمیان هم هستند که بازیگر نباشند و بازیگری برایشان با چرک کف دست برابر باشد؛ که در بین نمایش های زندگی مهوع ترینشان و رایج ترینشان نمایش چشم وهم چشمی و تقلید است (و چه بسا بی دلیل نبوده که نمایش را در این مملکت دیرزمانی مجلس تقلید می نامیده اند)؛ که ما علاوه بر دایی جان ناپلئون و علی دایی، خیلی مدیون دایی های آبزیمان ایم، و گل های واقعی را آنها برایمان کاشته اند؛ دایناسورها واقعاً هنوز منقرض نشده اند؛ سالیان نوری فاصله برای در امان بودن از برخی از آدمیان کافی نیست؛ و بالاخره اینکه آنقدر مارپیچ های زندگی زیاد شده اند که برای وصف آقایان و خانم های مارپیچ، نیاز مبرمی بوده که کلمه «پیچاندن» جزو کلمات روزمره زندگی ما شود.