ادبیات هر کشوری به ویژه متون ادبی تاریخی منبع مهمی برای کاوش در ابعاد تاریخی و اجتماعی پدیده های اجتماعی است. شاهنامه فردوسی ازجمله اصلی ترین منابعی است که حیات اجتماعی مردم و حاکمیت ایران و دریافت های از این حیات را در بستری تاریخی نشان می دهد. شاهنامه فردوسی سرشار از نمودهای اجتماعی است که با آخرین دریافت ها از پدیده های اجتماعی همخوانی دارد. فردوسی در شاهنامه به سبکی خاص جنبه های مختلفی از ابعاد زندگی انسان را مورد توجه قرار داده است که در این کتاب به آن ها پرداخته می شود.