هر بار که مرضیه برمی گشت، بخشی از تابلو کامل شده بود؛ تابلویی که روز اول کم رنگ و بی جان بود. حالا هر بار جان تازه ای می گرفت. گاهی فکر می کرد نکنه کس دیگه ای کلید کلبه رو داره و وقت هایی که اون نیست اونجا میاد؟ اما قلم، قلم حسین بود.