تاریکی بسان خیمه ای بر جنگل سایه انداخته بود. سکوت محضی جنگل رو فراگرفته بود... نه صدای حیوانات، نه تپش قلبی و نه حتی صدای باد!انگار این نقطه از جنگل جدای کل دنیا بود.ناخودآگاه دستشو به سمت کتفش برد. می تونست گزگز رو که این مدت توی تک تک لحظات مثل باری روی دوشش سنگینی می کرد، احساس کنه.حسش می کرد. اون یه جای همین اطراف منتظر ایستاده بود. پشت این پرده ی تاریک. بالاخره روز موعود رسیده بود. روز مقابله با چیزی که تمام عمر خودش و اطرافیانشو تحت تأثیر قرار داده بود.امشب سرنوشت رقم می خورد، امشب با بانی این نفرین مواجه می شد... امشب تقاص می گرفت...تقاص تمام زجرهایی که کشیده، تقاص مرگ عزیزانش...امشب شب تسویه حساب بود... «دنبال من می گردی؟»...خشکش زد...انتظار هر کسی را داشت! هر کسی!الا او...!