پژوهشی در زمینه کاربردهای علم اصول فقه در استدلال مبانی و ارکان حقوق اسلامی است. در این اثر نخست به تبیین مسایل و قواعد علم اصول فقه اعم از مباحث الفاظ،  حجیت،  اصول عملیه و سایر روش های استنباط حکم شرعی نزد شیعه امامیه و مکاتب فقهی اهل سنت پرداخته شده و پس از آن کارکردهای این قواعد در تشریح مبانی علم حقوق اسلامی و وضع قوانین حقوقی و قضایی بیان شده است. در همین راستا نویسنده ابتدا تعریفی از علم اصول فقه، معنای حکم شرعی و اقسام آن ارایه نموده و سپس به تبیین مباحث مربوط به وضع الفاظ و اصول لفظیه پرداخته است. وی در همین زمینه به تشریح دلالت ماده و صیغه امر بر وجوب، بیان اقسام واجب، دلالت ماده و صیغه نهی بر حرمت، اجتماع امر و نهی در موضوع واحد،  اقسام مفهوم،  مباحث مربوط به عام و خاص و مطلق و مقید،  اقسام شبهه، الفاظ مجمل و مبین و راه های رفع اجمال و ابهام از کلام پرداخته است. در ادامه وی به ادله استنباط احکام شرعی اشاره نموده و ضمن بیان انواع امارات و حجیت انواع قطع و ظن، به منابع و ادله اربعه در استنباط حکم شرعی اعم از قرآن، سنت، عقل و اجماع اشاره کرده و حجیت هر یک از آن ها را بررسی نموده است. وی در همین راستا به تبیین انواع قیاس، مصالح مرسله، عرف، استحسان، سد ذرایع و استقرا به عنوان برخی دیگر از ادله استنباط حکم شرعی از منظر اهل سنت پرداخته و میزان حجیت آن ها را مورد نقد و ارزیابی قرار داده است. در بخش دیگری از کتاب وی به اصول عملیه اعم از اصل برائت، تخییر، احتیاط و استصحاب و حجیت و ادله آنها اشاره نموده و شرایط جریان داشتن هر یک از این اصول را بررسی کرده است. نویسنده ضمن شرح مفاد هر یک از این مباحث اصولی، به نمونه هایی از کارکردهای آن ها در مباحث حقوقی و بندهایی از قانون اساسی و حقوق مدنی اشاره نموده است.